Γράφει η Πόπη Αγγελή (Poppy Angeli)

Υπάρχουν ώρες όπου ο νους πλημμυρίζει από σκέψεις και ιδέες που ακατάπαυστα εναλλάσσονται, δίχως συνοχή, χωρίς κάποιο εμφανές μοτίβο να ερμηνεύει την πολύπλοκη διαδοχή τους. Έτσι, κάποια τυχαία χρονική στιγμή, σταματάμε να αντιλαμβανόμαστε τα ερεθίσματα του εξωτερικού περιβάλλοντος και απελευθερωμένοι από την καταπιεστική, άχαρη και βαρετή καθημερινότητα που βιώνουμε,  γινόμαστε σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές στη δική μας cult σειρά «πετάω στα σύννεφα», κύκλος → ∞ (τείνει στο άπειρο).  

Ονειροπολούμε. Βυθιζόμαστε σε μια βαθειά ασυνειδησιακή θάλασσα επιθυμιών, που εκτείνεται μέχρι την περιοχή του ανέφικτου στη δική μας χώρα των θαυμάτων.

Όπως η Αλίκη του Lewis Carroll- στον ύπνο της-  έτσι και εμείς- στον ξύπνιο μας- παρορμητικά ακολουθούμε ένα άσπρο κουνέλι, το πρώτο που θα εντοπίσουμε μπροστά μας και… 

Και; «Πέφτουμε στην τρύπα»; 

Όχι, πετάμε προς τα  σύννεφα.

Και εκεί, πάνω στα σύννεφα, υφαίνουμε τα όνειρά μας εντελώς ξύπνιοι. Μαγικό! Περιπλανιόμαστε ελεύθεροι σε έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο τα πάντα, λογικά και παράλογα, βγάζουν επιτέλους νόημα. Σε έναν κόσμο, που είναι εφικτό να υπάρχει το σημαινόμενο ακόμα και μόνο του, χωρίς το σημαίνον. Σε έναν κόσμο στον οποίον η αρχή της πραγματικότητας και οι λεγόμενοι «περιορισμοί» της παραβιάζονται συνεχώς και τελικά παύουν να υφίστανται. 

Εκεί, που ο αδύναμος γίνεται δυνατός, ο άγνωστος- δημοφιλής, η απόρριψη – αποδοχή. 

Εκεί, που τα δίπολα αντιστρέφονται και συνάμα αναστρέφονται, τα ελαττώματα εξανεμίζονται και όλες εκείνες οι ιδιότητες που μας είναι τόσο μα τόσο επιθυμητές,  τελικά μας ανήκουν.

Ωστόσο, σύντομα έρχεται η ώρα που τα αισθητήρια όργανά μας θα εστιάσουν στο έντονο εξωτερικό ερέθισμα. Επανερχόμαστε. Ο κόσμος που με περίσσεια καλλιτεχνικότητα  δημιουργήσαμε, πουφ!…θρυμματίζεται και πέφτει πάνω μας σαν χρωματιστός χαρτοπόλεμος.

Και να’ μαστε πάλι εδώ λοιπόν, στα τετριμμένα. Στο ίδιο σημείο του φυσικού χώρου από τον οποίο πριν λίγο καταφέραμε να ξεφύγουμε,  με τον «χαρτοπόλεμο» όμως, ακόμα μπλεγμένο στα μαλλιά μας για να μας θυμίζει, ότι πράγματι, βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, αλλά δεν είμαστε ίδιοι, καθώς για λίγο ή για πολύ, δεν έχει άλλωστε και τόσο σημασία η διάρκεια, καταφέραμε να καταγράψουμε μια επιπλέον εμπειρία. Μια εμπειρία του εαυτού μας. Δημιουργήσαμε έναν ονειρικό κόσμο και  ταξιδέψαμε σ’ αυτόν για να βιώσουμε εμάς.

Έτσι, καθώς τινάζουμε τον «χαρτοπόλεμο»  επανερχόμενοι στην πραγματικότητα, νιώθουμε λίγο χαμένοι,  ενδεχομένως διότι αλλάξαμε τόσες φορές κατά τη διάρκεια αυτής της ονειρικής πορείας, που δεν ξέρουμε ποιος εαυτός, από όλους αυτούς που κουβαλάμε μέσα μας, επανέρχεται μαζί μας. Και αυτή η σύγχυση προφανώς γίνεται αντιληπτή στον κοινωνικό περίγυρό μας, που τοποθετεί περιμετρικά, στα όρια της προσωπικότητάς μας, την ταμπέλα «ονειροπόλος». 

Εντούτοις, το αξιοπερίεργο είναι ότι παρόλο που κατά την κοινή άποψη  ο ονειροπόλος είναι κάποιος «χαμένος στον κόσμο του», επιστημονικές μελέτες, ήδη από το 2012, αποδεικνύουν ότι τα άτομα που «πετάνε στα σύννεφα» τακτικά κατά τη διάρκεια της μέρας τους, έχουν υψηλότερη πνευματική και δημιουργική ικανότητα από εκείνους που αυτοπεριορίζονται και δεν το κάνουν.

Ειδικότερα, οι μελέτες αυτές υποστηρίζουν ότι η περιπλάνηση του μυαλού, μπορεί να βοηθήσει στην λύση αρκετών ζητημάτων με δημιουργικό τρόπο, καθώς η ονειροπόληση και η δημιουργική επίλυση προβλημάτων φαίνεται πως κατά κάποιο τρόπο διασυνδέονται.

Επιπλέον, επισημαίνουν την ύπαρξη σημαντικών θετικών συσχετισμών  μεταξύ της περιπλάνησης του ανθρώπινου μυαλού, της νοημοσύνης και της δημιουργικότητας. Βάσει αυτών, ενδεχομένως μπορούμε να πούμε ότι η ονειροπόληση ανάγεται πλέον σε ένα πολύ σημαντικό εργαλείο, προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητά μας, καθώς μέσω αυτής καινοτομούμε, ανακαλύπτουμε την βαθιά κρυμμένη μέσα μας αλήθεια,  επεκτείνουμε τα όρια της πραγματικότητας και εν τέλει συνδεόμαστε με τον ανώτερο εαυτό μας. 

Πέρα όμως από τα αποτελέσματα των ερευνών, εκείνο που σκέφτομαι είναι ότι επιτρέποντας στον εαυτό μας να απελευθερώσει όλη τη δημιουργική του φαντασία και να «ανοιχτεί» αυθεντικός σε όλες τις πιθανότητες που το όνειρό του τον κατευθύνει, δημιουργούμε διαρκώς τις προϋποθέσεις για να προσεγγίζουμε αυτό το “κάτι” που ευχόμαστε κάθε φορά να πετύχουμε.

Συνεπώς, για να φτιάξουμε κάτι, δεν πρέπει πρώτα να το ονειρευτούμε; Ακόμα ίσως και μια καλύτερη εκδοχή της προσωπικότητάς μας; της ζωής μας; του έρωτά μας;

Όλες οι ιδέες που αποδείχτηκαν στην πορεία υπέροχες, δεν ξεκίνησαν κάποτε ως όνειρα που τελικά δεν ήταν καθόλου απατηλά;