Γράφει ο Alternative

Πρέπει να το παραδεχτούμε. Μπορεί να έχουμε λατρέψει τον Ρεμπώ, τον Μπωντλαίρ και τον Τ. Σ. Έλιοτ. Μπορεί να έχουμε ταξιδέψει με τον Ελύτη, τον Σεφέρη και τον Καβάφη. Όμως πάντα θα υπάρχει ο στίχος ενός τραγουδιού που μας σημαδεύει.

Μερικές λέξεις ντυμένες με μια κατάλληλη μελωδία, τρυπούν την ψυχή μας, φουντώνουν τα συναισθήματα μας, ανοίγουν έναν δρόμο προς τις αξέχαστες μνήμες που συνεχίζουν να μας βασανίζουν.

Πόσοι “κουλτιυριάρηδες” αντέχουν να αρνηθούν τη θυμική επίδραση που έχουν πάνω τους οι στίχοι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου ή του Άκη Πάνου; Πόσοι αντιστάθηκαν στον ατόφιο πόνο, το μαράζι, τον ανεκπλήρωτο έρωτα που εκφράστηκαν μέσα από τις συγκεκριμένες λέξεις.

Και σήμερα, υπάρχουν στιγμές που τα λόγια που συνοδεύουν μια μουσική, αρκούν για να λειτουργήσουν ως πυροκροτητής σκέψεων και συναισθημάτων. Όχι υποχρεωτικά, περίτεχνες ή σουρεαλιστικές.

Ποίηση είναι η τέχνη να δίνεις σε λίγες λέξεις ξεχωριστή δύναμη.

Να συμπυκνώνονται σημαντικά νοήματα μέσα στο ελάχιστο. Να ξυπνάς όσα νομίζεις ότι κατάφερες να κρύψεις βαθιά μέσα σου.

Κι αυτό μπορούν να το κάνουν εξίσου καλά η “επίσημη” ποίηση αλλά και ο ποιητικός στίχος. Από εμάς μένει να αφεθούμε στην ειλικρινή απόλαυση και την ψυχική ανάταση.