Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης, Μουσικοσυνθέτης, Μέλος Κοσμητείας Σχολών Φιλολογικού Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ». Μέλος Τακτικόν Φιλολογικού Συλλόγου “ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ”, Μέλος Τακτικόν της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών, Μέλος Τακτικόν Συλλόγου «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ Γ. ΔΡΟΣΙΝΗ»
(Κι όμως μας έλεγαν τρελούς)
Σήμερα, είχα μία συζήτηση περί πολιτισμού. Οχι δεν ήταν με έναν “άνθρωπο των γραμμάτων”, δεν ήταν με καθηγητές του Πανεπιστηρμίου ή τέλος πάντων με έναν άνθρωπο του χώρου. Πολλάκις αρέσκομαι να συζητώ με ανθρώπους έξω απο τον κλειστό κύκλο όλων αυτών που εγώ κάνω, μόνο και μόνο ώστε να λαμβάνω το γενικότερο κλίμα.
Και ναι όπως κάποτε οι Έλληνες έβλεπαν το ίδιο όνειρο, αυτό της Ελευθερίας, έτσι σήμερα βλέπουν τον ίδιο εφιάλτη αλλά δεν μπορούν να εκφράσουν την αντίθεση τους, δεν έχουν φωνή για να εκφράσουν την κυρίαρχη αυτή τάση.
Το QUO VADIS στον Πολιτισμό, στα θέατρα, στις μουσικές που ακούμε γύρω, στην λογοτεχνία και γενικώς στις “τέχνες” δεν είναι φαινόμενο του τώρα, ούτε είχε ανάγκη έναν λοιμό για να επιβληθεί.
Τα θέατρα ήταν άδεια διότι ανεβαίνουν σκουπίδια. Κανείς δεν αγοράζει δίσκους διότι είναι σκουπίδια, κανείς δεν ασχολείται με το βιβλίο διότι τα περισσότερα είναι για πολτοποίηση (αν τα κάψεις θα κάνεις και ήρωες όσους τα έγραψαν).
Αυτή η ασθένεια στην τέχνη, τα λάθος πρότυπα, ο υπερκαταναλωτισμός, η μαλ(θ)ακοποίηση μιάς κοινωνίας ολάκερης, το χάσιμο των κοινωνικών ρόλων για τα δύο φύλα, ο γενικότερος εξευτελισμός της γυναίκας, του άνδρα και αυτή η ανδρόγενη κατάσταση αποτέλεσμα της μαλθακότητας που φέρνει μία εύκολη ζωή, είναι βαθιές αθεράπευτες αρρώστιες που αφήνουν ορθάνοιχτες πληγές στο σώμα και την ψυχή της κοινωνίας μας.
Το να επιδιώκεις την αλλαγή διαμέσου της επιβολής προτύπων δεκαετίες τώρα, το να εκδιώκεις οτι άριστο έχει απομείνει σε αυτόν τον ρημαγμένο τόπο, το να ζείς με “δανεικά και χωρίς ιδανικά” όρος που πρωτοειπώθηκε απο τον υποφαινόμενο στα ΜΜΕ και δεν θα ειπωθεί ποτέ ξανά δια λόγους ευνοήτους, δεν είναι υγειονομική πανδημία. Είναι η ενδέκατη πληγή των Φαραώ.
Όσοι μιλάμε απο τον δημόσιο λόγο ακούμε πολλές φορές το “γιατι δεν τα λέτε ;”, εμείς τα λέμε, αλλά κανείς δεν τα δημοσιεύει. Εμείς στέλνουμε άρθρα που ποτέ δεν βρίσκουν το φώς της δημοσιότητας διότι ο κόσμος δεν πρέπει να ξέρει, να νιώσει την γενική εικόνα της διάλυσης, διότι αν αυτό γίνει τότε θα συμπαρασύρει με παταγώδη τρόπο όλο τούτο το σαθρό σκηνικό που έχει στηθεί παντού, εκείνη την παράγκα του Καραγκιόζη της ψωροκώσταινας που κατήντησαν την Ελλάδα.
Ο νέος μεσαίωνας είναι εμπρός. Και αυτή την φορά θα φωτίζεται πλήρως απο τα φώτα τον τεχνητών λαμπτήρων. Λαμπτήρων που αγοράστηκαν με δανεικά και που θα έχουν ως υποθήκη το μέλλον των επερχόμενων νεοελλήνων.
Στην γενιά την δική μας θα παραμείνει η πικρή γεύση στο στόμα. Πως οτι προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε το κατέστρεψαν. Πως φεύγουμε ηττημένοι. Ας ονομαστεί λοιπόν η γενιά μας ως ένα ψίγμα αισιοδοξίας διότι και στον πλέον άνισο αγώνα χρειάζεται ένα κίνητρο ώστε να πάρεις θάρρος, ως η γενιά της Σποράς.
Εμείς που πρέπει ξέρουμε που ακριβώς βρισκόμαστε, δεν απατώμεθα και δεν εξαπατούμε κανέναν. Εμείς θα σπείρουμε. Άλλοι θα θερίσουν. Άλλοι θα απολαύσουν τους καρπούς. Ας πράξουμε το μέρος που μας πρέπει, για κείνα τα παιδιά που παίζουν ανέμελα στα πάρκα και που δεν ξέρουν τι τα περιμένει.
ΕΜΠΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
