/8 νέοι θεατρικοί ηθοποιοί που ξεχωρίζουν στην τηλεόραση

8 νέοι θεατρικοί ηθοποιοί που ξεχωρίζουν στην τηλεόραση

Το αίμα της νεότερης γενιάς της σκηνής αναβλύζει από τη μικρή οθόνη, που εδώ και ένα χρόνο μοιάζει σαν μία όαση δημιουργικότητας στο άνυδρο θεατρικό τοπίο.

Θέατρο και τηλεόραση. Τηλεόραση και θέατρο. Δύο μέσα καλλιτεχνικής έκφρασης που στα μέρη μας ακόμα και σήμερα δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι οι δρόμοι τους είναι ασύνδετοι, ούτε καν παράλληλοι· να ενοχοποιούν τη μικρή οθόνη ως «ελαφριά» και κατ΄ επέκταση τους ηθοποιούς που εμφανίζονται σ’ αυτήν.

Ευτυχώς που την τελευταία τριετία η ελληνική τηλεόραση γνωρίζει μία απίστευτη άνθηση –είχε να ζήσει τέτοιες χρυσές εποχές από το Νησί– με τα κανάλια να επενδύουν σε ποιοτικές δουλειές και να εμπιστεύονται άγνωστους στο ευρύ κοινό ηθοποιούς με αξιοσημείωτη ωστόσο πορεία στο σανίδι, παραγκωνίζοντας την όποια σοβαροφάνεια.

Οι θεατρικοί ηθοποιοί που συμμετέχουν σε σειρές πληθαίνουν και ξεχωρίζουν για την υποκριτική τους δεινότητα. Βασικό ρόλο σε αυτό έπαιξε σίγουρα η πανδημική κρίση με το λουκέτο στις σκηνές να οδηγεί στο ανακάτεμα της τράπουλας και τον εμπλουτισμό των τηλεοπτικών παραγωγών μυθοπλασίας με το καλό δυναμικό του θεάτρου· με ηθοποιούς που έχουν διανύσει χιλιόμετρα στο σανίδι, αλλά και με εκείνους που ανήκουν στη νεότερη γενιά.

Οκτώ νέοι ηθοποιοί που η κύρια δραστηριότητά τους είναι το θέατρο δοκιμάστηκαν/δοκιμάζονται φέτος στην τηλεόραση –κάποιοι μάλιστα για πρώτη φορά- και μιλούν στο Oneman για το τηλεοπτικό τους βήμα, τη σχέση της σκηνής με την οθόνη και την πανδημία που την επαναπροσδιόρισε, αλλά και για την επιστροφή στα θέατρα που είναι πλέον ανάγκη, όχι αίτημα.

Ανθή Ευστρατιάδου – ηθοποιός

Η πρώτη μου φορά στην τηλεόραση συμπίπτει με μία σειρά αξιώσεων. Συμμετέχω στον Σιωπηλό Δρόμο, μία αστυνομική σειρά μυστηρίου του Mega Channel, σε σενάριο των Πέτρου Καλκόβαλη και Μελίνας Τσαμπάνη, σκηνοθεσία  του Βαρδή Μαρινάκη και διεύθυνση φωτογραφίας του Ραμόν Μαλαπέτσα.

Υποδύομαι την Αθηνά, μία εύπορη μητέρα, επιτυχημένη επαγγελματικά, της οποίας η ζωή θα αλλάξει με αφετηρία ένα και μόνο γεγονός: την απαγωγή της κόρης της. Μέσα σε κλίμα αγωνίας και πανικού, και υπό το βάρος των εξελίξεων, θα έρθει αντιμέτωπη – θέλοντας και μη – με τα πλέον βασικά ερωτήματα: Ποια είμαι; Τι πράττω; Τι επιθυμώ να πράττω; Τι οφείλω να πράττω; Η σχέση της με τον εαυτό της και τους κοντινούς της ανθρώπους θα κλονιστεί αναγκάζοντάς τη να δει με ένα πιο καθαρό βλέμμα τη ζωή και τις επιλογές της.

Τα τελευταία χρόνια σειρές μυθοπλασίας από όλο τον κόσμο άρχισαν να κατακλύζουν τις οθόνες μας δίνοντας το παράδειγμα για το τι πάει να πει τηλεοπτικό πρόγραμμα υψηλών προδιαγραφών και αξιώσεων. Εξαιρετικοί ηθοποιοί, σκηνοθέτες με βαθιά προσωπική ματιά, αριστοτεχνικά σενάρια και από πίσω μία παραγωγή που στηρίζει το όραμα των καλλιτεχνών συντελώντας στην εξέλιξη του ίδιου του μέσου. Ενός μέσου με μία τεράστια ευθύνη: να επικοινωνεί με το ευρύ κοινό και άρα να το επηρεάζει. Η ελληνική τηλεόραση, στα εδάφη της οποίας έχουν περιπλανηθεί κατά καιρούς αξιόλογοι δημιουργοί, καλείται όσο ποτέ άλλοτε να ακολουθήσει το παράδειγμα αυτό και είναι ευχή όλων να τα καταφέρει. Τη στιγμή μάλιστα που οι χώροι πολιτισμού παραμένουν ερμητικά κλειστοί και οι εργαζόμενοι σε αυτούς έκθετοι και μόνοι.

Εκείνη η στιγμή που τα φώτα της θεατρικής πλατείας σβήνουν, λίγο πριν την έναρξη της παράστασης κι εσύ κάθεσαι δίπλα και μαζί με ανθρώπους που δε γνωρίζεις, αλλά που ωστόσο μπορείς να μυρίσεις το άρωμά τους ή να ακούσεις το ψιθύρισμά τους, περιμένοντας να γίνεις κοινωνός μιας ζωντανής επικοινωνίας στο εδώ και τώρα κάποιων άλλων ανθρώπων, που επίσης δε γνωρίζεις, αλλά που ωστόσο βλέπεις, ακούς και αισθάνεσαι απέναντί σου, να στέκονται πάνω σε μία σκηνή και να προσπαθούν, συμβολίζει για μένα ό,τι έχουμε απολέσει την τελευταία περίοδο. Δε γνωρίζω πότε θα επαναλειτουργήσουν τα θέατρα και υπό ποιους όρους. Ξέρω μόνο ότι τα έχουμε ανάγκη.

Μαίρη Μηνά – ηθοποιός

Φέτος είναι η πρώτη φορά που ουσιαστικά κρατώ έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια σειρά που διατρέχει μία ολόκληρη τηλεοπτική σεζόν. Είναι μία τελείως πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα από άποψη όγκου, ρυθμού, ταχύτητας και εγρήγορσης. Μια αρκετά απαιτητική συνθήκη και ταυτόχρονα ένα μεγάλο σχολείο.

Κρατώ τον ρόλο της Αγγελικής στην ομώνυμη σειρά του Alpha. Πρόκειται για μία νέα γυναίκα που στο παρελθόν κατά την εφηβική της ηλικία είχε υποστεί σεξουαλική βία. Σήμερα, επιστρέφει στον «τόπο του εγκλήματος» με στόχο να πάρει εκδίκηση για το τραύμα που της προκάλεσαν.

Σε μια περίοδο εγκλεισμού θεωρώ λογικό να ευδοκιμεί η τηλεόραση μιας και όλοι εδώ και ένα χρόνο και κάτι μήνες βρισκόμαστε συνέχεια μες στο σπίτι. Ευτυχώς για το επάγγελμά μας δόθηκε βαρύτητα στη μυθοπλασία και πολλοί συνάδελφοι είχαν και έχουν δουλειά. Το μεγαλύτερο ποσοστό όμως αυτή τη στιγμή επιβιώνει με πενιχρά επιδόματα, και όχι μόνο στον χώρο του θεάτρου και του πολιτισμού, αλλά γενικότερα σε όλους τους κλάδους, χωρίς καμία έγκυρη πληροφορία ή προοπτική για το πότε θα επανέλθει η όποια κανονικότητα. Είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος, για την οποία κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος, και έρχεται μάλλον μία ακόμα δυσκολότερη. Φροντίδα και αλληλεγγύη μοιάζει να είναι ο μόνος δρόμος.

Όταν πατήσουμε επιτέλους και πάλι το θεατρικό σανίδι, ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση θα είναι σίγουρα μεγάλη. Από την άλλη, θα νιώσω μια αναπόφευκτη επιφυλακτικότητα, όχι τόσο για τα υγειονομικά μέτρα που θα ληφθούν (μιας και οι χώροι πολιτισμού έχει αποδειχθεί ότι είναι οι πιο ασφαλείς και ως προς την τήρηση των μέτρων και ως προς τη μη μετάδοση του ιού) αλλά για την εξασφάλιση ότι επιστρέφουμε σε μία βιώσιμη επαναλειτουργία.

Αργύρης Πανταζάρας – ηθοποιός, σκηνοθέτης

Το Κόκκινο Ποτάμι που έκανε πρεμιέρα στο Open TV το φθινόπωρο του 2019 ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική σειρά. Ο Μανούσος Μανουσάκης για μένα είναι ο δάσκαλος μου στη μικρή οθόνη. Μου έδωσε όλα τα εφόδια που θα μπορούσε να δώσει ένας μεγάλος σκηνοθέτης σε έναν ηθοποιό. Το να μπορείς να ανασαίνεις μπροστά στο κοινό και το βλέμμα σου να διαπερνά την κάμερα.

Φέτος, εμφανίστηκα τηλεοπτικά στις Άγριες Μέλισσες του Ant1 με έναν ανατρεπτικό για την ιστορία της σειράς ρόλο. Ήταν ένας άνθρωπος με «μεγάλα όνειρα» αλλά με «μικρά φτερά». Ορφανός από αγάπη, βαθειά πληγωμένος. Μάγκας, οξύς, με χιούμορ και λέγειν. Άνοιγε το στόμα του και όποιον πάρει ο χάρος. Ή θα έλεγε ένα τραγούδι ή θα έκανε τους άλλους να «τραγουδούν». Ήθελε να κάνει το καλύτερο αλλά ήταν γεννημένος να κάνει συνέχεια λάθη. Αγαπούσε, διεκδικούσε, έχανε, ζητούσε συγγνώμη και προσπαθούσε να επανορθώσει, πάντα με τον χειρότερο τρόπο. Ο Τακης δεν ήταν ανθρώπινος χαρακτήρας. Ήταν ένα κράμα, ένα συνονθύλευμα εποχής, και πολλών ανθρώπων του Πειραιά του 1966 και όχι μόνο. Εμένα δε με αφορά  να ενσαρκώνω «ρόλους», έχω μάθει να ενσαρκώνω και να φωτίζω «έννοιες», «καταστάσεις» και ολόκληρες ιστορίες.

Η τηλεόραση πήρε τα πάνω της ανεξάρτητα από το θέατρο. Το θέατρο πριν την πανδημική κρίση, είχε μία κακή χρονιά. Τη σεζόν 2019-2020 ο κόσμος κόλλησε στην τηλεόραση με τις νέες σειρές, όπως ήταν το Κόκκινο Ποτάμι και οι Άγριες Μέλισσες.

Μετά από 10 χρόνια, η τηλεόραση όμως αποφάσισε να ρισκάρει. Άρχισε να αναζητά θεατρικούς ηθοποιούς και έπραξε ορθά, γιατί σε όλα τα χρόνια της κρίσης, ο κόσμος δεν έβλεπε τηλεόραση, άλλα τα θέατρα γέμιζαν καθημερινά 7 μέρες την εβδομάδα. Είχαμε αγγίξει τις 1.300 παραστάσεις τον χρόνο. Τώρα, μηδέν. Τώρα, η ζημιά είναι μεγάλη. Σίγουρα, δε χωρούν όλοι οι ηθοποιοί σε ένα σίριαλ, ούτε σε ένα κανάλι. Όμως θα τα καταφέρουμε, εκπέμπουμε σήμα. Ποιούμε ήθος, είτε έτσι, είτε αλλιώς.

Όταν τα θέατρα ανοίξουν, τα συναισθήματα θα είναι σπαρακτικά. Οι ερμηνείες και τα κείμενα θα αποκτήσουν άλλη αξία πια.

Γιώργος Παπαγεωργίου – ηθοποιός, σκηνοθέτης, frontman της μπάντας Polkar

Έχω κάνει μικρές συμμετοχές στο παρελθόν σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές, αλλά πάντα τις έβλεπα σαν κομμάτι δοκιμής ή συλλογής εμπειριών. Τελειώνοντας τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ουσιαστικά ήθελα να ασχοληθώ αποκλειστικά με το θέατρο, είχα μια μανία να φάω τα σανίδια. Παράλληλα, η τηλεόραση με φόβιζε, οι ρυθμοί της, η γρήγορη αναγνωρισιμότητα. Είμαι πιο πολύ της υπομονής στα πράγματα, δε μου αρέσουν τα πυροτεχνήματα, έχουν έντονη μεν αλλά ψεύτικη λάμψη. Μεγαλώνοντας ο φόβος αυτός για την τηλεόραση άρχισε να φεύγει, ένοιωσα να πατάω πιο καλά στα πόδια μου, οπότε τόλμησα να κάνω ρόλους και να μπω στις συνθήκες που γυρίζεται μια σειρά, με την όποια πίεση και κούραση φέρνουν αυτοί οι ρυθμοί. Όταν χαίρεσαι με το αποτέλεσμα, δεν υπάρχει κούραση.

Φέτος, ήταν η πρώτη μου φορά με πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεόραση. Συμμετείχα στο Σχεδόν Ενήλικες της Μυρτώς Κοντοβά στο Mega.

Ο ρόλος μου ήταν ο Αλέξης, το νεότερο ηλικιακά μέλος της παρέας των τεσσάρων που συγκατοικούσαν όλοι μαζί στο σπίτι του Θωμά (Μάκης Παπαδημητρίου). Ήταν ένας μουσικός δρόμου, ονειροπόλος, αγαπησιάρης, ρομαντική αληταρεία, το alter ego μου. Ναι, δε θα πω ψέματα, ο ρόλος δεν είναι κόντρα. Έχουμε πολλά κοινά με τον Αλέξη. Μέχρι και Polkar ερμηνεύει στο δρόμο και στο σπίτι του.

Αν δεν υπήρχε η άνθιση της ελληνικής μυθοπλασίας στα τηλεοπτικά κανάλια τη δεδομένη χρονική στιγμή, δε θα μπορούσαν να απορροφηθούν ούτε οι λίγοι ηθοποιοί που βρήκαν δουλειά φέτος στις σειρές. Θα ήθελα μελλοντικά να δω ακόμα περισσότερους ηθοποιούς στην τηλεόραση, νέες απροσδόκητες συμμετοχές, είναι σημαντικό να δοθούν και άλλες ευκαιρίες όχι μόνο στους νέους αλλά και γηραιότερους συναδέλφους που μπορεί να περνούν οικονομικά και ψυχολογικά ζόρια. Ο νέος ηθοποιός έχει μία ολόκληρη ζωή μπροστά του να παλέψει, ο ηλικιωμένος πόση υπομονή να κάνει;

Νομίζω ότι όταν ανοίξουν τα θέατρα ξανά θα βιώσω μία μουδιασμένη έκρηξη.

Διαβάστε τη συνέχεια…

Χριστίνα Φρααζή

oneman